Pałac Schönbrunn na przestrzeni wieków | Serce habsburskiej rodziny królewskiej

Nazwa, oznaczająca "piękne źródło", pochodzi od źródła wody ** , które cesarz Matthias podobno odkrył na terenie w 1612 roku**. Pierwsze pisemne użycie nazwy "Schönbrunn" pojawiło się w dokumentach w 1642 roku.

Oblężenie zdewastowało wcześniejszy pałac przyjemności i ogrody, a cesarz Leopold I zlecił Johannowi Bernhardowi Fischerowi von Erlach zaprojektowanie nowej rezydencji, rozpoczynając transformację Pałacu Schönbrunn w prawdziwy pałac cesarski.

Architekt Johann Bernhard Fischer von Erlach stworzył pierwszy duży projekt dla Schönbrunn po oblężeniu w 1683 roku. Jego ambitny plan miał konkurować ze wspaniałością Wersalu, z rozległymi dziedzińcami i monumentalnymi skrzydłami, ale pełny projekt nigdy nie został zrealizowany.

Główny architekt Marii Teresy, Nikolaus Pacassi, stworzył rokokowe pokoje państwowe i galerie, podczas gdy Johann Ferdinand Hetzendorf von Hohenberg dodał Gloriette, fontannę Neptuna, ruiny rzymskie i obelisk w latach siedemdziesiątych XVIII wieku.

Słynna żółta fasada pałacu, obecnie znana jako "żółty Pałac Schönbrunn", stała się standardem dopiero w połowie XIX wieku. Wcześniej mury były pomalowane na różne odcienie, w tym ochrę, a nawet szarość ulubioną w okresie neoklasycyzmu pod rządami nadwornego architekta Johanna Amana.

Pałac służył jako kwatera główna Napoleona podczas okupacji w 1805 i 1809 roku, a jeden z pokoi nadal znany jako "Napoleon Room" prawdopodobnie służył jako jego sypialnia.

Traktat z Schönbrunn został podpisany w pałacu 14 października 1809 r., kończąc Wojnę Piątej Koalicji pomiędzy Austrią i napoleońską Francją. Niektóre źródła nazywają go Traktatem Wiedeńskim, ponieważ Schönbrunn znajduje się w obrębie miasta, co sprawia, że obie nazwy są historycznie poprawne.

W ramach przygotowań do Kongresu Wiedeńskiego w 1814 roku, Schönbrunn przeszedł pilny remont i zmiany fasady, aby dostosować się do współczesnego gustu i cesarskiego protokołu.

Napoleon II, książę Reichstadt i syn Napoleona I, zmarł na gruźlicę w Schönbrunn 22 lipca 1832 roku.

Schönbrunn stał się muzeum państwowym, a następnie mieścił brytyjską siedzibę administracyjną w latach 1945-1955, po czym powrócił do użytku ceremonialnego i muzealnego.

Ruiny rzymskie zostały zbudowane w latach siedemdziesiątych XVIII wieku przez architekta Johanna Ferdinanda Hetzendorfa von Hohenberga jako część wielkiej barokowej przebudowy ogrodów. Został celowo zbudowany jako "sztuczna ruina", symbolizująca potęgę starożytnego Rzymu i łącząca władzę Habsburgów z dziedzictwem cywilizacji klasycznej.